Στα τέλη της δεκαετίας του '60 το Λουτράκι αλλάζει πρόσωπο. Η ανοικοδόμηση που συντελείται με γοργούς ρυθμούς   προσφέρει δουλειά σε πολλούς νέους, φέρνει ξένους τουρίστες στην πόλη και αυξάνει σταδιακά τον πληθυσμό της.

Το ποδόσφαιρο έχει  από καιρό μπει στην καρδιά όλων των Ελλήνων. Είτε με τη μορφή Κυριακάτικης διασκέδασης, είτε ως μια διέξοδος από την καθημερινότητα, το γεγονός είναι ότι μονοπωλεί το ενδιαφέρον του κόσμου τόσο στους χώρους εργασίας  όσο και στα σχολεία ή στα καφενεία.

Σε μια τόσο μεταβατική πολιτική περίοδο τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία  ίσως εκφράζουν και μια βαθύτερη ανάγκη του κόσμου για συμμετοχή στα κοινά. 

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΡΑΚΙΑΚΟΥ

Ας ξεκαθαρίσουμε εξαρχής κάτι. Επίσημη σχέση του Α.Ο Λουτράκι με τον Παγκορακιακό δεν υπάρχει. Η ομάδα του Παγκορακιακού δεν έγινε ποτέ επίσημο σωματείο. Δεν πήρε κανένα πρωτάθλημα, κανένα κύπελλο, δεν πέτυχε ιστορικές νίκες, αλλά ούτε πρόσφερε στο ελληνικό ποδόσφαιρο κάποιο μεγάλο ποδοσφαιριστή.

Αποτέλεσε όμως μια μικρή δεξαμενή μελλοντικών παραγόντων, ποδοσφαιριστών ή ακόμη και απλών φιλάθλων για το ποδόσφαιρο της πόλης.

Αυτή η ομάδα σε χρόνια δύσκολα, σε χρόνια φτώχειας, χωρίς τηλεόραση  και άλλες πολυτέλειες, συσπείρωσε δίπλα της  μεγάλο αριθμό  ανθρώπων και  τους πρόσφερε την ουσία του αθλήματος. Αγνή Διασκέδαση.

Οργάνωνε εκδρομές, φιλικά παιχνίδια με ομάδες εντός και εκτός νομού. Συνήθως, αν όχι πάντα, έχανε με βαρύ σκορ, αλλά τα παιχνίδια του  πάντα ήταν  ένα «τοπικό γεγονός». Φορούσε μαύρες εμφανίσεις ενώ κάποιοι είχαν συνθέσει  όχι μόνο τραγούδια  αλλά και  ύμνο (!) της ομάδας του οποίου το ρεφρέν ήταν ένα επαναλαμβανόμενο «κρα-κρα».

 Η απήχηση που είχε στην τοπική κοινωνία ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και σήμερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Λουτρακιώτες θυμούνται με νοσταλγία «τα  Κοράκια να εφορμούν για να κατατροπώσουν τους αντιπάλους τους».

Στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν αυτή η καλή παρέα έσβηνε σιγά-σιγά φάνηκε η ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι πιο συμπαγές, πιο σταθερό με τη μορφή ενός οργανωμένου επίσημου σωματείου το οποίο θα συμμετείχε στα τοπικά πρωταθλήματα .

Το καλοκαίρι του 1970 μια  άλλη  παρέα φίλων, ορισμένοι εξ αυτών ήταν μέλη του Παγκορακιακού (στην πλειοψηφία τους οικοδόμοι  στο επάγγελμα) αποφασίζουν να δημιουργήσουν μια νέα σελίδα στο Λουτρακιώτικο ποδόσφαιρο.  

Η ΙΔΡΥΣΗ

Οι πρώτες αρχαιρεσίες πραγματοποιήθηκαν στις 30 Αυγούστου 1970.

Από τις εκλογές προέκυψε η εξής διοίκηση:

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ

Τα ιδρυτικά μέλη ονόμασαν  την νεοσύστατη  ομάδα Α.Ο.Λ (Αθλητικός Όμιλος Λουτράκι). Αυτό το όνομα επικράτησε  εντός της πόλης, αυτό το όνομα χρησιμοποιούσαν άπαντες για να αναφερθούν στο σύλλογο. Όταν κατατέθηκαν στην Ε.Π.Σ. Κορινθίας  τα απαραίτητα έγγραφα για την  αναγνώριση της ομάδας προστέθηκε στην ονομασία λόγω κανονισμών και το γράμμα Π (Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Π.Α.Ο).

Με ενέργειες του διοικητικού συμβουλίου υπό την προεδρία του κ. Θωμά Καναβού και μετά από  σχετική αναθεώρηση του Καταστατικού το 2014 επιτεύχθη μια ιστορική «διόρθωση» και η επίσημη ονομασία της ομάδας πλέον είναι Α.Ο Λουτράκι, όπως επιθυμούσαν εξαρχής τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου.

ΤΟ ΣΗΜΑ

Το σήμα του συλλόγου (το οποίο αποτυπώθηκε και στην αρχική σφραγίδα της ομάδας), συμβολίζει  κάποια από βασικά χαρακτηριστικά της πόλης μας . Μια αναβλύζουσα πηγή ιαματικού νερού, κλωνάρια δάφνης (σύμβολο δόξας) και μια αναφορά στο περίφημο ψηφιδωτό που κοσμεί την ιαματική πηγή της πόλης μας.

ΦΑΝΕΛΑ

Χρώματα: Πορτοκαλί, μαύρο, μωβ.

Το ιδρυτικό χρώμα της ομάδας  είναι το πορτοκαλί. Επειδή οι κανονισμοί απαιτούσαν από τις ομάδες να δηλώνουν τρία βασικά χρώματα για τις εμφανίσεις τους, προστέθηκαν το κόκκινο και το μαύρο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70’ το σπάνιο τότε πορτοκαλί για πρακτικούς λόγους αντικαταστάθηκε με το μπλε, για να επανέλθει όμως ξανά στα τέλη της δεκαετίας του 90’ (υπό προεδρίας κ. Γέρου Ιωάννη) και να συνεχίσει μέχρι τις μέρες μας να είναι το βασικό χρώμα των εμφανίσεων της ομάδας.

Το μπλε χρώμα, ως τρίτο επίσημο χρώμα της ομάδας αντικαταστάθηκε επίσης το 2014 από το μωβ, ως μια μικρή ιστορική αναφορά στην περίοδο 2013-2014, όταν και η ομάδα σημείωσε την ιστορική της άνοδο για πρώτη φορά στη Γ’ Εθνική.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '70 – Τα πρώτα βήματα.

Η διοίκηση που προέκυψε από τις εκλογές της 30^ης Αυγούστου είχε πολλή δουλειά μπροστά της αλλά δυστυχώς λίγο χρόνο. Η προθεσμία για την κατάθεση αίτησης συμμετοχής στο πρωτάθλημα της Γ’ κατηγορίας εκπνέει χωρίς να έχει επιτευχθεί η επικύρωση του καταστατικού από τις αρμόδιες αρχές.

Χωρίς λοιπόν δικαίωμα συμμετοχής στο πρωτάθλημα, οι διοικούντες  έχουν  την απαραίτητη άνεση χρόνου για  να οργανώσουν το νεοσύστατο σωματείο.

Πέρα από μεταγραφές παικτών, γυρίζουν τις αλάνες και τα σχολεία της πόλης, παρακολουθούν  μικρά παιδιά και τα φέρνουν στην ομάδα. Η μεγαλύτερη φυσικά επιτυχία ήταν η  ένταξη στον Α.Ο Λουτράκι  του Δημήτρη Μπεκιάρη, ο οποίος  ήταν βασικό στέλεχος εκείνη την εποχή της μεγάλης ομάδας βόλεϊ του Ποσειδώνα Λουτρακίου.

Παράλληλα διοργανώνουν  μια σειρά φιλικών παιχνιδιών για να αποκτήσει η ομάδα  αγωνιστική συνοχή και εμπειρίες.

Το πρώτο επίσημο (αν και φιλικού χαρακτήρα ) παιχνίδι της ομάδας  έγινε εναντίον του Ατρόμητου Χιλιομοδίου  την Κυριακή 11 Οκτωβρίου 1970.

Ακολούθησαν και άλλα φιλικά παιχνίδια με ομάδες  από τα πρωταθλήματα της Αθήνας . Αγ. Ιερόθεος Περιστερίου (25/11/70), Πράσινα Πουλιά Περιστερίου (9/12/1970), Βύζας Μεγάρων (23/12/1970).

Τα επόμενα δύο χρόνια βρίσκουν την ομάδα να αγωνίζεται στη Γ’ κατηγορία, την οποία εγκατέλειψε δια παντός την περίοδο 1973-1974 όταν προβιβάστηκε στη Β’ κατηγορία.

Το 1975 έρχεται η πρώτη μεγάλη στιγμή.

Η ομάδα αν και αγωνιζόμενη στη Β' κατηγορία  και υπό τις  τεχνικές οδηγίες  του Βασίλη Θεοδώρου, προκρίνεται στον τελικό του  Κυπέλλου Κορινθίας  όπου  αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό Άσσου (ομάδα α΄ κατηγορίας ). Το παιχνίδι λήγει 1-1 με τον Ολυμπιακό να προηγείται στο πρώτο ημίχρονο και τον Νεόφυτο να ισοφαρίζει στο δεύτερο για λογαριασμό του Α.Ο.Λ.

Στην διαδικασία των πέναλτι ο τερματοφύλακας του Α.Ο Λουτράκι Φώτης Φραγκιάς αποκρούει δύο πέναλτι και στέλνει το κύπελλο στο Λουτράκι.

Η δεκαετία τελειώνει με την άνοδο στην Α΄ κατηγορία, την περίοδο 1979-1980 και τον ερχομό του ανθρώπου που θα σημαδέψει την πορεία της ομάδας για τις επόμενες δύο δεκαετίες.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '80

Αν στη δεκαετία του 70’ πολλοί προπονητές πέρασαν από τον πάγκο της ομάδας (Βασίλης θεοδώρου, Φάνης Τασίνος, Σπύρος Γλυκοφρύδης, Ηλίας Κεφαλίδης) οι επόμενες δύο δεκαετίες ανήκουν αποκλειστικά σε έναν  άνθρωπο, ο οποίος από το 1980 και για είκοσι περίπου χρόνια εργάστηκε χωρίς μισθό και τις περισσότερες φορές  χωρίς  σημαντική υποστήριξη και όχι μόνο «κράτησε» την oμάδα σε δύσκολες στιγμές,  αλλά την οδήγησε και στην μεγαλύτερη τότε επιτυχία της ιστορίας της.

Ο Γιώργος Βλάχος είχε στο παρελθόν ένα σύντομο πέρασμα από τον πάγκο του Α.Ο Λουτράκι, όταν ήταν ακόμα τερματοφύλακας του Ολυμπιακού Λουτρακίου.

Με τον ερχομό του βρίσκει μια ομάδα που ήθελε ανανέωση. Αποχωρούν από την ομάδα 17(!) παίκτες και  παρουσιάζει μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών. Την πρώτη χρονιά η ομάδα κινδυνεύει να υποβιβαστεί αλλά οι επόμενες δύο χρονιές είναι εντυπωσιακές. Με λίγους έμπειρους παίκτες αλλά αρκετούς πιτσιρικάδες με μεγάλο ταλέντο καταφέρνει να φτάσει στο τελικό του κυπέλλου Κορινθίας  (1981), όπου στο Κιάτο ηττάται με 5-1 από τον πανίσχυρο τότε Παγκορινθιακό.

Τις αγωνιστικές περιόδους 1981-1982 και 1982-1983 γίνεται ένας από τους πρωταγωνιστές της κατηγορίας και χάνει και τις δύο χρονιές την άνοδο σε εθνική κατηγορία τις τελευταίες αγωνιστικές.

Το 1984 οι ταλαντούχοι  νεαροί ποδοσφαιριστές της ομάδας  μετακομίζουν στον συντοπίτη Ολυμπιακό, ο προπονητής δοκιμάζει την τύχη του στον Παγκορινθιακό και η ομάδα αποδυναμωμένη ( με προπονητή τον Σπύρο Γλυκοφρύδη)  υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία.

Το 1985 ο Γιώργος Βλάχος επιστρέφει για να ξαναοδηγήσει την ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Με ελάχιστους οικονομικούς πόρους, αρχίζει  πάλι να συγκεντρώνει μικρά παιδιά από τις αλάνες της πόλης. Ακολουθεί ένας νέος υποβιβασμός και η δεκαετία κλείνει (1989-1990) βρίσκοντας τον Α.Ο Λουτράκι ξανά πρωταθλητή .

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '90

Το καλοκαίρι του 1990 και υπό την προεδρία του αείμνηστου Νίκου Ντζίφα, ο Α.Ο Λουτράκι συγκεντρώνει ξανά ό,τι καλύτερο διαθέτει το ποδόσφαιρο της πόλης μας και μόνο με ντόπιους ποδοσφαιριστές στη σύνθεση του ζει τη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας του. Πρωταθλητής  του νομού και  άνοδος στη Δ’ Εθνική κατηγορία.

Την περίοδο 1991-1992 ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Αν όμως το μεράκι, η φιλοδοξία και οι θυσίες  μερικών ανθρώπων οδήγησαν τον Α.Ο Λουτράκι  στην  ερασιτεχνική κατηγορία, αυτά δεν ήταν αρκετά για να τον κρατήσουν  εκεί.

Ο υποβιβασμός ήταν αναπόφευκτος  για μια ομάδα  που προτίμησε το  ρομαντισμό και  το συναίσθημα  παρά τον  απρόσωπο  «ημι-επαγγελματισμό».

Στα επόμενα χρόνια μετά τη Δ’ Εθνική, η ομάδα στράφηκε ξανά σε αυτό που έκανε πάντα. Την ανάπτυξη και ανάδειξη νεαρών ποδοσφαιριστών.

Ακολούθησε άλλος ένας υποβιβασμός (την περίοδο 1996-1997).  Η ομάδα όμως με νέο πρόεδρο  τον κ. Ιωάννη Γέρου ανασυντάχτηκε αμέσως, επέστρεψε μετά από ένα χρόνο στην Α’ κατηγορία  και  άρχισε να δείχνει για τα επόμενα τρία χρόνια μια νέα δυναμική.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ '00

Το 2000 κατάφερε να συμμετάσχει  για άλλη μια φορά σε έναν  ακόμη τελικό Κυπέλλου Κορινθίας.

Με προπονητή το Φάνη Σιτέ ηττάται στο Κιάτο από την ομάδα της Κορίνθου (Δ’ Εθνική) με 4-2 μετά από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι με το τελικό σκορ να διαμορφώνεται στο τελευταίο δεκάλεπτο της αναμέτρησης.

Η νέα δυναμική που δημιούργησε η διοίκηση του κ. Ιωάννη Γέρου στο ποδόσφαιρο της πόλης οδήγησε σε μια συμφωνία συνεργασίας με τους συντοπίτες Σ.Φ Ολυμπιακό και Α.Π.Σ Λουτράκι 93' με την προοπτική η ομάδα να μετατραπεί σε φυτώριο για νέους παίκτες.

Εκείνη την περίοδο και στα πλαίσια της σχετικής συμφωνίας, ο πρόεδρος κ. Γέρου, ορισμένα μέλη του διοικητικού συμβουλίου και οι καλύτεροι και πιο έμπειροι ποδοσφαιριστές της ομάδας μεταπήδησαν στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο. Όμως, μετά από ορισμένους μήνες, όλα τα δεδομένα της συμφωνίας άλλαξαν και το αρχικό σχέδιο έμελλε να αποδειχθεί σχεδόν καταστροφικό για την ομάδα.

Το μαύρο 2001-2002

Εγκαταλελειμμένη σχεδόν από τους πάντες, η ομάδα με δύο-τρεις άπειρους ανθρώπους ως διοικητικό συμβούλιο, περισσότερο φιλάθλους, παρά παράγοντες και ένα έμψυχο δυναμικό 14-15 νεαρών αθλητών κατεβαίνει να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Α’ κατηγορίας. Κανείς δεν πιστεύει ότι η ομάδα έχει ελπίδες για να αποφύγει τον διαφαινόμενο υποβιβασμό. Βασικό μέλημα, όμως,  όλων ήταν η ομάδα να παραταχθεί κανονικά σε όλα τα παιχνίδια και να κλείσει τη χρονιά χωρίς ποινές αφαίρεσης βαθμών.

Ο στόχος επετεύχθη, ακόμη και εάν η ομάδα αναγκάστηκε να παραταχθεί σε ορισμένα παιχνίδια με μόλις 9 ή 10 ποδοσφαιριστές και να γνωρίσει βαρύτατες ήττες. Στο αγωνιστικό κομμάτι η ομάδα σημείωσε μόλις 1 νίκη, γνώρισε 29 ήττες με συντελεστή τερμάτων 20-113.

Η πενταετία 2002- 2007. Η αναγέννηση

Μπροστά στο φάσμα του αφανισμού του συλλόγου, το καλοκαίρι του 2002 παλιοί ποδοσφαιριστές, φίλαθλοι και παράγοντες της ομάδας συναντιούνται και αποφασίζουν να γράψουν ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του συλλόγου.

Η ομάδα ανασυντάσσεται αγωνιστικά, τη χρονιά 2002-2003 χάνει την άνοδο στην Α΄κατηγορία μόλις στο προτελευταίο παιχνίδι της σεζόν. Η άνοδος θα έρθει εύκολα τελικά την επόμενη χρονιά (2003-2004). Η απειρία των νεαρών παραγόντων θα φανεί ιδιαίτερα τη σεζόν 2004-2005, όπου η ομάδα παρά το γεγονός ότι κάνει ένα εξαιρετικό πρώτο γύρο δεν καταφέρνει τελικά να παραμείνει στην κατηγορία.

Η επόμενη διετία 2005-2006 ήταν χρονιές διοικητικών ανακατατάξεων, απόκτησης εμπειριών, αλλά το κυριότερο, δημιουργίας ενός πλάνου για τα επόμενα χρόνια.

Την αγωνιστική περίοδο 2006-2007 η ομάδα κατακτά με περίπατο το Πρωτάθλημα της Β’ κατηγορίας (αήττητη και με +21 βαθμούς διαφορά από τον δευτεραθλητή).

Η επιστροφή στην Α΄κατηγορία φέρνει μια 10^η θέση, αλλά το σπουδαιότερο γεγονός είναι η ίδρυση της Σχολής Ποδοσφαίρου (Δεκέμβριος 2007) που θα αποτελέσει το εφαλτήριο για τις επιτυχίες των επόμενων χρόνων.

Η εξαετία 2008-2014. Έρχονται οι τίτλοι

Με την ομάδα να έχει ισχυρά τμήματα υποδομής, την ενδυνάμωση του διοικητικού σχήματος από ανθρώπους με διάθεση για προσφορά, οι κατακτήσεις τίτλων αρχίζουν. Από τη 10^η θέση της προηγούμενης χρονιάς, η ομάδα το 2008-2009 κατακτά την 4^η θέση στο Πρωτάθλημα, το 2009-2010 στέφεται Πρωταθλήτρια και ανεβαίνει για δεύτερη φορά στη Δ’ Εθνική.

Η δεύτερη παρουσία της ομάδας σε εθνικό πρωτάθλημα δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Η ομάδα παλεύει, καταλαμβάνει τη 10^η θέση , αλλά υποβιβάζεται σε μια χρονιά που υποβιβάστηκαν οι 8 από τους 16 ομάδες του ομίλου. Η συμμετοχή στη Δ’ Εθνική το 2010-2011 ήταν ένα μεγάλο σχολείο για τους ανθρώπους της ομάδας.

Ο υποβιβασμός έδωσε την ευκαιρία την περίοδο 2011-2012 στο τοπικό πρωτάθλημα να αναδειχθεί η πρώτη φουρνιά ποδοσφαιριστών από τα τμήματα υποδομής. Η ομάδα καταλαμβάνει άνετα την 3^η θέση και την επόμενη χρονιά αντεπιτίθεται ξανά.

Το νταμπλ του 2012-2013 οδηγεί την ομάδα στα μπαράζ ανόδου για τη Γ’ Εθνική. Με δέκα 15χρονους και 16χρονους ποδοσφαιριστές από τα τμήματα υποδομής στο ρόστερ, η απειρία και η ατυχία (δύο σοβαροί τραυματισμοί έμπειρων ποδοσφαριστών κατά τη διάρκεια των μπαράζ) φέρνουν την ομάδα στο τελευταίο παιχνίδι να χάνει την άνοδο από τη Θύελλα Ραφήνας.

Η απογοήτευση δεν διαρκεί πολύ. Μια ακόμη κατάκτηση Πρωταθλήματος τη σεζόν 2013-2014 , πέντε νίκες και μόλις μια ήττα στους αγώνες μπαράζ φέρνουν την ομάδα στη Γ’ Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Η χρονιά τη Γ’ Εθνική ξεκινάει με ενθουσιασμό, η ομάδα παραμένει αήττητη για 11 παιχνίδια και χωρίς να έχει δεχθεί γκολ στα 10 εξ αυτών και ο στόχος της παραμονής επιτυγχάνεται στις αρχές του δεύτερου γύρου. Αν και στην πρώτη πεντάδα για το μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς, πολλοί σοβαροί τραυματισμοί παικτών κάνουν την ομάδα να τερματίσει τελικά στην 8^η θέση.